The Outback

Hoi allemaal,
Het laatste bericht kwam uit Coober Pedy en sindsdien hebben we niet bepaald stilgezeten. Vanuit Coober Pedy zijn we doorgereden naar Kulgera voor de overnachting, dit is weer zo'n plaatsje wat als "dorp" op de kaart staat maar waar niet meer is te vinden dan een tankstation inclusief een pub en een plaatsje waar je kan kamperen. Het was een ramp, je kon echt nergens je voeten twee tellen op de grond zetten of 100 mieren zaten alweer op je benen, het was gewoon één grote bewegende vloer. Ze hebben ons dan ook verjaagd naar de pub, en dat is geen excuus maar overmacht, waar we maar heel tevreden naar Crocodile Dundee hebben gekeken.
De volgende dag de Nothern Territory binnengereden waar we de klok weer een uur achteruit hebben gezet, we komen weer wat bij jullie in de buurt dus. We zijn naar het Uluru-Kata Tjuta National park gegaan. In de middag wilden we een route lopen door de Olga's, (aboriginal=> Kata Tjuta) een stel, ja, wat bultige rotsen waarvan de hoogste 546 mtr meet, maar helaas was de route halverwege gesloten vanwege de hitte. Toen maar door naar het Cultureel Centrum om wat Aboriginal cultuur op te snuiven. Deze mensen zijn de oorspronkelijke bewoners van Australie maar door de bleekscheten vreemd verdreven. Ze hebben een sterke band met de natuur en willen graag dat we respect hebben voor hun land. Dat is dan ook de reden waarom ze liever niet willen dat toeristen de Ayers Rock (Uluru) beklimmen, want dit is voor hun een heilige rots met vele verhalen.
Het was een mooi gezicht toen we aan kwamen rijden en deze enorme rots in het landschap zagen opdoemen. Van de Ayers Rock is te zien 348 mtr boven de grond en volgens de geleerden zit er nog 2/3 deel onder de grond. Als je er om heen wilt lopen ben je 10 kilometer verder, dus een steentje wat je niet zomaar even aan de kant legt. De klim en de wandeling waren ook gesloten wegens de hitte maar we hebben wel de zonsondergang meegemaakt. Tegen de avond zijn we het park weer ingereden, het busje op een mooi plekje neergezet, twee stoeltjes ervoor en dan ga je zitten kijken, anderhalf uur lang naar een rots ja, in alle ernst van de wereld. Maar mooi dat het was! De Uluru verkleurde langzaam naar paars/rood en oranje tot de zon geheel onder was. Echt prachtig.
Maar het werd weer eens tijd voor wat actie want als Mirjam nog eens draaft is het hooguit voor een pakje sigaretten en in de 6 mtr zwembaden kan ik mijn energie ook niet echt kwijt, dus tijd voor een stevige wandeling.
Hiervoor werd de Kings Canyon in het Watarrka National Park uitverkoren, zo'n 400 km verderop. Het minste van zo'n onderneming is dat je eerst boven moet zien te komen voordat je wat bijzonders ziet dus de vrij pittige klim in een graadje of 40 was "dreech" maar gehaald. Daarna een schitterende route gelopen langs de diepe ravijnen van de Kings Canyon. We hebben de Garden of Eden gezien, een klein meertje wat dan ineens tussen de bergen in ligt, je verwacht veel maar niet om daar ineens op die hoogte water en groen tegen te komen.
We hebben een hele mooie dag gehad daar. Daarna door naar Alice Springs, eindelijk weer eens een plaats van enige omvang. Hier zijn we twee hele dagen gebleven, het kon wel vakantie wezen. Mirjam heeft Alice te voet verkend en ik met het busje, nee, is geen luiigheid maar gewoon practisch. Eerst naar het Aboriginal Art Museum geweest waar speciaal voor mij een concert werd gegeven op een didgeridoo, was uiteraard zeer vereerd (maar het kwam waarschijnlijk ook omdat ik de enige bezoeker was) Toen door naar The School of the Air. Omdat het gebied hier zo uitgestrekt is, is het voor kinderen niet mogelijk om naar school te gaan. Van hier uit worden dan ook lessen gegeven via de radio en wel op de frequentie van de Flying Doctors. Als er geen noodgevallen zijn natuurlijk,'t zou zo sneu zijn; aap, noot, mies.... Maar de resultaten zijn "poerbest" dus een goed ding.
Na Alice een overnachting in Elliot, weer als enigen op de "camping" maar wel van het gezelschap genoten van zo'n 20 pauwen, wat kippen en ganzen. Heel leuk. Verder ook nog veel andere beestjes die het liefst de toiletblokken opzoeken, en daar kom je elkaar dan tegen he? Hagedissen, sprinkhanen, gekko's, spinnen en nog meer. Vooral de groene grote kikkers die in de wc-potten opduiken zorgen vaak voor grote schrik.
De volgende de dag de Devils Marbles bekeken, een stel ronde grote rotsblokken en in Katherine boodschappen gedaan, waar je struikelde over de aboriginals. Velen zijn toch de verkeerde kant op gegaan. Dronken vrouwen op straat te schreeuwen met een fles bier in de hand, bedelaars, mannen die hun roes uitslapen midden op straat, kortom, respect even weg.
Er wordt je hier sterk afgeraden om in de nacht te rijden, we spraken dan ook met twee Duitse jongens bij een tankstation die het wel even geprobeerd hadden en gelijk in een kudde koeien zijn gereden. Dikke deuk in de auto maar voor de rest alles oke gelukkig. Maar je ziet echt honderen dode kangaroes en andere beesten op de weg liggen welke meestal in het donker worden aangereden want dat worden ze actief.
En toen toch eindelijk het Kakadu National Park bereikt, niet ver van Darwin. De eerste stop hier was bij Cooinda, niet ver van de South Alligator River, dus de naam zegt het al, we zijn in krokodillenland aangekomen.Het was hier verschrikkelijk drukkend warm en je werd stapelgek van al die vliegen. s'avonds heerlijk een koud biertje gedronken bij Ben en Wim, twee hele beste Hollanders, welke de luxe van een Airco hadden. Het was een reuze gezellig avondje en de volgende dag een goed ontbijtje met z'n allen gehad. Zij waren met hun laatste dagen bezig in Australie en hebben van alles van hun gekregen. Tapes, eindelijk weer eens wat anders, een boek van onze eigen Mart Smeets, weer eens Nederlands lezen dus, pannekoekmeel met stroop, insectenspray, heel handig hier, enz. enz. Heren, ik weet dat jullie dit gaan lezen dus nogmaals; hartelijk bedankt!
Verder een paar korte wandelingen gedaan in het Kakadu park. Het was gewoon te warm om meer dan een paar kilometer te lopen, de laatste dagen zijn hier temperaturen gemeten van bijna 50 graden, dus das heet. De hele dag, avond en nacht het zweet voor de kop dus. We zitten hier in het subtropische Noorden dan ook in the Wet Season, daarom is het ook zo benauwd. Er zijn in de middag vaak hele zware onweersbuien waar wij nu al twee keer ingereden zijn, dan gaat het even raar, plotseling enorme regenval, veel gedonder en bliksem en ziet geen hand voor de ogen. Toegegeven, het was soms best even spannend.
Het is vreemd hier want na zo'n bui rijdt je een paar kilometer verderop door stukken brandende bosjes. Na Katherine naar Mount Isa een rit van 700 km en de volgende dag naar Georgetown, bijna 800 km verderop. We hebben dus enorm veel kilometers gemaakt de laatste zes dagen maar we zitten nu in Cairns, weer aan de zee na twee weken door de Outback. Het was een heel bijzondere ervaring en hebben hiermee echt Australie meegemaakt.
En hoe is't in St.nyk en omstreken?

Beste lezers allemaal, wij wensen een ieder hele fijne kerstdagen toe en een voorspoedig en reislustig 2005!