Actie in Oz

Zo, dat werd tijd, ik weet het!!! Dus dan eindelijk weer eens een update over onze laatste weken in OZ.
Na Coffs Harbour zijn we naar Nambucca Heads gereden waar we gelijk drie dagen zijn blijven hangen want de zon scheen eindelijk weer eens boven dit mooie land en we konden kiezen tussen de rivier, zee of de lagoon om of te koelen, prima spot dus. Hierna drie nachten in Hat Heads alweer een prachtig plekje aan de zee. Hier de tweede dag een wandeling gemaakt door de bergen waar Jut en Jul in laatst hopeloos de weg kwijt waren, het pad was gewoon niet meer te vinden, uiteindelijk toch op een 4WD track terechtgekomen waar de enige auto meteen stopte om ons arme zielen een lift aan te bieden. Het bleek dat we een behoorlijk aantal kilometers van onze orginele route waren afgedwaald. We zijn de beste man nog steeds dankbaar.

Hat Heads was verder ook zo'n gehucht waar voor de "jeugd" echt helemaal niets te beleven valt maar.... er was wel een bowlingclub waar de heren en dames van pensioen graag hun tijd verdoen. In hun mooie witte kleren staan ze dan op het mooie groene grasveld hun mooi gepoetste bowlingballen te gooien. Nou ja, er was een koud pilsje te halen hadden we gehoord dus wij besloten deze befaamde club ook maar eens met een bezoekje te vereren. Aan de bar werd ons eerst verteld dat we lid moesten worden, oke, dus wij wat formulierenboel invullen en zo werden ook wij spontaan lid van de bejaardensoos en konden eindelijk ons biertje af gaan rekenen in "onze club" Goh, wat hebben we een lol gehad.

Toen stond Port Macquarie op het program, weer een grotere plaats en vlakbij winkeltjes wat weer betekend dat 1 doos met rommel richting Friesland te weinig gaat worden. Maar ja, we kunnen het ook moeilijk allemaal door Azie gaan slepen. Hier in de avond de Irish Pub bezocht waar we enthousiast hebben meegedaan aan een vragenspel. Geen grote prijzen voor ons deze ronde want we hadden zoveel moeite met het ontcijferen van de vragen (dat echte Oz-accent is soms niet te volgen) dat we aan fatsoenlijk antwoorden al helemaal niet toe kwamen. Wat ook hier weer werd gevraagd of we uit zweden komen , echt voor de hondertste keer, gek wordt je d'r van. No, we are from "Frysland" somewhere between Holland and Sweden, en ze knikken bevestigend. best.

Hierna op naar Tamworth, the country Music Capital of Australia, op de camping nog een tent opgezet voor een 70+ dame, ja, we zijn deze vakantie echt 1 met de oudjes. Na Tamworth naar Muswellbrook, echt een heel gezellig, oud plattelandstadje. Je waande je in deze omgeving echt in cowboyland.

Toen weer naar de kust, Nelson Bay, want er moesten dolfijnen gezien worden. We waren net op een terrasje de folders voor cruises aan het doorspitten toen we in gespek raakten met twee jongens die hier met een ploeg vrienden op een zeljacht op vakantie waren. Prompt werden we uitgenodigd om een dag met hun mee op de boot, dat trof dus weer prachtig! De volgende dag hebben we ons 8:30 gemeld bij de kapitein, door de hele haven Animal genaamd, dus dat beloofde wat. Broughton Island stond op de planning. Helaas wat bewolking maar daarom niet minder lol want we hebben de hele dag een bult wille gehad. De heenreis was vrij rustig en al gauw kwamen de eerste dolfijnen op ons afzwemmen. Een ploegje van zo'n 8 van deze schitterende beesten bleven wel 10 minuten voor en langs de boeg zwemmen, een prachtig gezicht. Op de foto's zijn ze met wat fantasie wel terug te vinden. Bij Brouhton in een heel rustige baai voor anker gegaan waar we hebben gesnorkeld en Mirjam door de crew boven in de mast is gehesen.
De terugweg verliep wat minder voorspoedig, het begon te rommelen en vooral heel veel regen en wind. Mir was zo verstandig om binnen te gaan zitten maar ik moest zonodig weer even aan het roer dus compleet verregend en verkleumd een uur of zes de haven weer binnengevaren. Tot besluit s'avonds nog even een biertje gedronken met onze stoere zeebonken en dat was dan weer het einde van Nelson Bay.

Daarna door naar Emu Plain want... hier ging het dan echt gebeuren, The Skydive of our live! Altijd groots praat gehad maar nu moest het er dan toch echt eens van komen tijdens onze laatste dagen in Oz. Gebeld, geboekt en zondag de 13e! konden we springen. Zaterdags dus maar een ritje naar de Blue Mountains gemaakt waar we een leuke wandeling hadden uitgezocht, Maar aangezien Jut en Jul en de bordjes niet zo serieus nemen kwamen we per ongeluk op een "only experienced walkers track" terecht, we vonden het inderdaad al wat "dreech" worden ja. Dus niet langs of over watervallen maar er dwars door en met touwen proberen bij de rotsen op te komen, het sloeg echt helemaal nergens op maar we hebben het uitgelopen met het gevolg dat we de eerste drie dagen na de tocht niet fatsoenlijk hebben kunnen lopen van de spierpijn.

Maar goed, de bewuste zondag brak aan en na de koffie zijn we in Gurbe gestapt en richting het Regatta Centre, nabij Penrith, gereden waar ook de dropzone zich bevond. Op de Olympische Spelen van 2000 hebben de heren en dames uit Nederland zich hier helemaal te pletter geroeid voor medailles. Ik heb hier net een boek van Mart Smeets gelezen (jaja, die krijgt heit wel) die hier over schreef en een paar dagen later sta je er zelf, onvoorstelbaar.
In ieder geval, we kwamen om te springen en niet om te roeien. Er moest lang gewacht worden want het was te bewolkt. En wat een toeval, er werkt daar een Nederlandse jongen, Tjalle, die vraagt waar we vandaan komen, St.Nyk roept het promotieteam spontaan en of ik dan Froukje Kampen wel kende, nou is dat toevallig mijn grote zuslief die Tjalle, toen hij nog een klein pubertje was het zeilen probeerde te leren op een kamp in Heeg. Het was zo leuk, Tjalle begon gelijk te organiseren dat hij met me mee kon springen om extra video opnames te maken. Andy, de tandemmaster, had ook al een camera om zijn pols dus dat was mooi dubbel op!
Een uur of zes dan toch eindelijk het busje in voor de rit naar het vliegveld. Mir en ik waren nog de enigste klanten voor een tandemsprong dus het was een en al gezelligheid in de bus en het vliegtuig, een klein ding zonder deur. Daarin in opgepropt tot 14000 feet gevlogen, voor de mensen die er even weinig verstand van hebben als ik, heb het even nagevraagd, dat betekend gewoon zo'n 4,3 kilometer hoog.
Ja, en dan moet je, het gaat zo snel dat je eigenlijk geen tijd meer hebt om na te denken. Je kruipt naar het gat, krijgt een duw en dan val je met 220 km p/u richting de aarde. Wat er dan gebeurt is haast niet te beschrijven. Een vrije val van een minuut boven de wolken waarin je zelfs nog kans ziet om van de omgeving te genieten. De zon scheen er nog net overheen dus letterlijk en figuurlijk adembenemend. Tjalle kwam nog naar me toe "zweven" en onze neusen raakten elkaar bijna, onvoorstelbaar. Toen de parachute geopend werd werd het stil, door de wolken en het werd weer warmer. Uitzicht over Sydney en de Blue Mountains, moooooi!!!. Ik mocht op verzoek van Karolijn aan Andy, zelfs nog even sturen, dus niet aan het roer deze keer maar eens letterlijk de touwtjes in handen hebben, heel leuk.
Ik zag dat Mirjam al geland was, terwijl ik voor haar gesprongen ben, dus wel weer mazzel met Andy gehad. Zittend een zachte landing gemaakt en daarna hebben we een heus certificaat hebben gekregen (staat altijd leuk op onze cv's). We zijn blijven eten wij Tjalle, Karo en Andy en tot in de late uurtjes blijven borrelen, dus ook gelijk maar blijven slapen. Ook de filmpjes daar gezien en ze zijn zo supermooi geworden. Er moet nog wat geknipt en geplakt worden, leuk muziekje eronder, waarschijnlijk om ons geraas wat te verbloemen en dan kunnen we ze oppikken in Sydney. Lieve Tjalle en Karo, bedankt voor alles en veel geluk met jullie carrieres in Oz!!! Ik heb Tjalle al beloofd op Texel weer eens met hem te springen, zou het verslavend zijn? Wat een pracht ervaring, coole lui die skydivers en een relaxt sfeertje.

Dus, nog drie nachtjes in Oz en dan gaan we na 4,5 maand dit schitterende land verlaten. Wat hebben we veel gezien, de diverse landschappen met zijn vreemde dieren, wat ons beide het meest is bijgebleven zijn Tasmanie, de Kings Canyon, de dagenlange autoritten door de zandbak van de Outback, de nationale parken waar we dagen in hebben omgelopen en natuurlijk de Skydive. Maar je hebt ook fijne mensen om je heen nodig om het tot een geslaagde onderneming te maken en de Australiers lenen zich hier prima voor. Natuurlijk zitten overal rotte appels tussen maar wij hebben er weinig van gezien. Ook heel veel reizigers uit andere landen ontmoet, vele verhalen gehoord en veel plezier met ze gehad. Super.
Nog twee nachtjes en dan gaan we Gurbe inleveren, 18000 kilometer hebben we gereden en zijn er van overtuigd dat het verweg de beste manier is, om met eigen vervoer, het land te verkennen. De laatste nacht in een hostel in Kings Cross en dan vliegen we via Taiwan naar Hongkong vanwaar we zo snel mogelijk China in willen, er moet nog een visum geregeld worden maar we gaan van het beste uit. Lieve mensen, tot zover onze berichten uit Oz, de volgende hoe dan ook uit Azie. Groetjes aan iedereen,

Jut en Jul