Tasmanie

Hallo, daar zijn we weer.
Het laatste bericht kwam uit Scottsdale waarna we zijn doorgereden naar St. Helens. In St. Helens was verder niet zoveel te beleven en behoorlijk regenachtig. Vrijdag zijn we naar Binalong Bay gereden om daar de Fired Rocks te bekijken. Deze rotsen zijn fel oranje gekleurd en naast een behoorlijk blauwe zee leverde dat een imposant plaatje op. Helaas is op de foto's alles even grauw, maar wij weten wel beter.Vanuit Binalong Bay als een streep door naar Bicheno, gelegen aan een prachtige baai waar we even op het strand hebben gelegen. In dit uurtje is Mirjam behoorlijk rood aangelopen. Snel even wat boodschappen gedaan, want er bleef weinig over nadat de controlediensten van Tasmanie onze sla, aardappels en vitamientjes zo bruut van ons hadden afgepakt. Ook hier was weer een leuk caravanpark alleen hing hier ook, zoals op vele plaatsen, een dikke rookwolk boven ons. Ter voorkoming van de gevreesde bosbranden steken ze hier in de lente de boel zelf maar in de brand, tsja, dit om de rommel, cq struiken en dode takken weg te branden waardoor brandgevaar enigszins beperkt blijft. Er staan echt overal in Australie zwartgeblakerde bomen en op een of andere manier schijnen deze zichzelf vrij gemakkelijk te herstellen door het aanmaken van een nieuw jasje en wachten ze rustig het volgende brandje af. s'avonds hebben we de lokale kroeg even bezocht want het was weer weekend! Zaterdag de 23e zijn we naar White Beach gereden. Eerst wilden we overnachten in Triabunna, maar dat was net zo'n stil spookstadje dus de keus was snel gemaakt. Na een behoorlijk pittig ritje door het Wielangta State Forrest over zandweggetjes midden in de rimboe, waar wij dan ook helemaal niks te zoeken hadden, stonden we plots weer in de bewoonde wereld voor een brug te wachten. De bregewipper wordt gewoon betaald met een paar blikken bier, is't misschien een leuke optie voor de Jeltesleatbrege? Er zal dan wel in wisseldiensten gewerkt moeten worden.
Zondag zijn we dan toch echt het cultureel pad gaan volgen. We zijn namelijk in Port Arthur geweest. Dit is een oude ruine waar vanaf 1830 tot 1877 criminelen uit de Engelse kolonies naar toe werden gestuurd. Er zaten "grote jongens" bij maar ook arbeiders die na het stelen van een brood o.i.d. door pure armoede, op de boot werden gezet en hier een jarenlange straf moesten uitzitten. De cellen waren 1,3 bij 2,2 mtr dus das een lange zit. Rare tijden.Helaas is een groot deel door brand verwoest. We hebben het hier toch zeker 4 uurtjes uitgehouden.
Tasmanie voldoet verder goed, heel goed, de mensen zijn allemaal superaardig en behulpzaam en willen maar wat graag een praatje met deze reizigers maken. We treffen ook veel mensen die onderweg zijn en leuk om hun verhalen allemaal te horen. Het is lekker rustig op de weg maar dat is wel noflik want het is hier net 1 grote kartbaan.
Je komt haast geen recht stukje weg tegen. De snelheidslimieten zijn voor ons dan ook een groot raadsel, want ze zien ons het liefst met 100 km per uur door een haarspeldbochtje vliegen. Maar daar heeft Gurbe natuurlijk geen belang bij. Op het ogenblik gaat het trouwens goed met deze reisgenoot. Het vochtverlies lijkt niet chronisch te zijn. Gurbe wordt elke ochtend even grondig nagekeken en na een bemoedigend praatje met onze vriend durven we het wel weer aan. Het is echt vakantie hier, laat ontbijten, rustig aan, tijd zat. Dat mag ook wel want de arbeid ligt alweer op ons te wachten. De opdrachten stromen binnen, met Mirjam voor de calculatie en ik voor de PR vormen we een prima team. We kunnen in Blackburn terecht voor het schilderen en behangen van een kamer en een hal en bij een vriend van Bradley kunnen we een hele woning van binnen en buiten opknappen. Afhankelijk van de tijd beslissen we in Melbourne wat we gaan doen. Verder kunnen wij jullie melden dat wij in een blakende gezondheid verkeren, ondanks het feit dat Mirjam beweerd dat ze "wat hurd op de keutel" is. Morgen maar bidden voor bruine bonen dan.
Nou mensen het was ons weer een waar genoegen tot u te mogen spreken en tot later....